„Future” (Przyszłość), Ian Treherne

Na tym portrecie widzimy młodą kobietę, która patrzy z tęsknotą w prawą górną część kadru. Podobnie jak w przypadku większości moich prac zdjęcie jest czarno-białe. Jaśniejsze odcienie jej gładkiej skóry i falistych włosów sięgających poniżej ramion są równoważone przez głębokie czarne tło i ciemny top.

Jest lekko nachylona w lewo i patrzy w drugą stronę przez ramię. Ma pełne, ciemne brwi i pełne usta. Jej lewe oko, widoczne po prawej stronie, patrzy z przekonaniem w środkową część kadru, drugiego oka nie widać.

Obraz jest symfonią światła i cienia, które rywalizują ze sobą o dominację. Najjaśniejsze obszary znajdują się na twarzy, czubku nosa i odsłoniętym ramieniu, nieco w prawo od środka. Jej ciemny top i szyja, niedotknięte światłem, są prawie tak ciemne jak czarne tło.

Nazywam się Ian Treherne. Jestem niewidomy i głuchy, urodziłem się z zespołem Ushera RP typu 2. Zdjęcie modelki z niepełnosprawnością Olivii Deane wykonałem aparatem Canon 7D z obiektywem 17–40 mm.

Uwielbiam poczucie widzenia obrazu, zwłaszcza w czerni i bieli, ponieważ odcienie monochromatyczne nadają obrazom ponadczasowy charakter.

Kiedy miałem 15 lat, lekarze powiedzieli mi, że tracę wzrok, co miało na mnie ogromny wpływ. Przytłaczał mnie zarówno strach, jak i potrzeba, aby jak najwięcej zobaczyć i zrobić. Dzięki wytrwałości, odwadze i determinacji spełniałem marzenie o zostaniu fotografem. Uczyłem się metodą prób i błędów, także od wielkich fotografów naszego wieku, takich jak Nadar.

Ludzie niewidomi podążają przez życie niepewnym krokiem, dosłownie i w przenośni. Czuję się niepewnie i muszę pracować ciężej niż inni, aby móc się spełniać i uczestniczyć w życiu społecznym.

Widzę i czuję świat inaczej przez swoją wadę wzroku. Doświadczam rzeczywistości przez ciemność i używam zmysłów, aby pokonywać życiowe wyzwania.

Moje zdjęcia są dla mnie niezwykle ważne, ponieważ pozwalają mi zbudować most łączący mnie z ludźmi. Moje zrozumienie świata i trudności związane z tym, że jestem niewidomy, są przekazywane przez obiektyw – pozwalają wydobyć to, co najlepsze w modelu i stworzyć autentyczny portret osoby.

Moje podejście do fotografii czarno-białej wynika z oglądania niemych filmów w dzieciństwie. Urodziłem się z całkowitą głuchotą, więc interesowały mnie filmy bez słów, w których koncentrowałem się na ruchomych obrazach.

Moja miłość do filmu stale rosła. Zacząłem oglądać filmy noir znanych reżyserów, takich jak Orson Welles, Carol Reed i David Lean. Z drugiej strony zakochałem się w twórczości współczesnych mistrzów, takich jak Stanley Kubrick, Martin Scorsese i Wes Craven. Analizowałem ich sposób pracy z kamerę i podejście do rejestrowania obrazu.

Jestem też daltonistą, ale fotografia czarno-biała pociągałaby mnie nawet wtedy, gdybym nie miał tej wady. Pozwala mi wyciąć szum koloru i skupić się na kontraście, odcieniach pośrednich i jasnych partiach obrazu, które tworzą kształty i koncepcje obrazu.

W fotografii portretowej siła osobowości oddaje charakter obiektu, zmieniając coś zwykłego w rzecz niezwykłą. Mam nadzieję, że właśnie takie odczucia towarzyszą osobom oglądającym portret Olivii.

Jest świeżo upieczoną matką chłopca o imieniu Kaito. Gdy miała 14 lat, straciła prawe oko w wyniku choroby o nazwie siatkówczak złośliwy. Ta choroba jest zwykle diagnozowana u dzieci poniżej piątego roku życia, a zatem Olivia była najstarszą osobą, u której ją zdiagnozowano.

Powiedziała mi, że brak oka jest tym, co najbardziej lubi w sobie. „Dzięki temu tak wiele osiągnęłam w ostatnich latach. Jestem naprawdę szczęśliwa”.

Nazwałem ten obraz „Future” (Przyszłość) ze względu na to, kim Olivia jest i co chce osiągnąć. Mówiła o tym, jak chce inspirować i zachęcać osoby z niepełnosprawnościami do stawiania czoła różnicom i wyzwaniom. W rezultacie chce zmieniać społeczeństwo, w którym żyjemy, tworząc przyszłość, z której będzie dumne następne pokolenie.

Podobnie jak Olivia akceptuję swoją niepełnosprawność. Jest ważnym elementem mojej pracy. Mówię o sobie, że jestem niewidomym fotografem, nie tylko po to, by inspirować, ale także, by rzucić wyzwanie społeczeństwu. Chcę, żeby zmieniło sposób postrzegania niewidomych.

Wiedziałem, że napotkam opór w społeczeństwie, ponieważ nie pasuje to do normy i będzie kwestionowane. Chcę zainspirować innych niewidomych, którzy myślą o wzięciu aparatu do ręki, ale obawiają się, że nie poradzą sobie z kreatywną pracą z uwagi na stereotypy i uprzedzenia.

Ślepota to spektrum, którego powszechny stereotyp opiera się na niewielkim odsetku osób, które są często odpytywane, kwestionowane i oceniane przez społeczeństwo.

Osoby niewidome są szufladkowane. Olivia poradziła sobie ze swoją niepełnosprawnością. Mój buntowniczy charakter zawsze odrzucał ograniczenia związane z postrzeganiem przez innych ludzi.

Nie przeczę, że ślepota utrudnia życie, ale wszędzie znajduję inspirację. Nie tylko u fotografów, ale także u parasportowców. Wspólnym mianownikiem jest to, że używają innego sposobu myślenia, aby zmieniać zasady i łamać stereotypy istniejące w społeczeństwie.